Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/262

pod niem, ale mogła być poddaną temu ostatniemu myśl, by się skrył pod nie w chwili, gdy piorun uderzy; drzewo zawsze dostałoby ten cios, nie zważając na to, czy człowiek byłby pod niem lub go tam nie było.“
 528. Nieprzyjazna ręka rzuca pocisk, który jednak oślizguje się i nie zabija, czy nie jest to sprawą Ducha dobrego?
 „Jeśli osoba nie miała być trafioną, to Duch jej życzliwy natchnie myśl odwrócić się; albo może olśnić jego przeciwnika, w chwili gdy ten go na cel bierze; pocisk bowiem raz rzucony, musi pójść po linji swego pędu naturalnego.“
 529. Jak trzeba uważać podanie w niektórych legendach o kulach zaczarowanych, które mają jakoby własność trafiania niechybnie do celu?
 „Czyste zamyślenie; człowiek kocha się w cudowności, i nie umie zadowolić się cudami natury.“
 — Duchom przeznaczonym do kierowania wypadkami życia naszego czy mogą stanąć na przekor inne Duchy?
 „Czego Bóg sobie życzy, to się stać musi; gdy jest spóźnienie lub pośpiech, wszystko to dzieje się za Jego wolą.“
 530. Duchy lekkie, czy nie są przypadkiem sprawcami tych małych kłopotów, co stają w poprzek wszystkim naszym codziennym projektom, słowem, czy nie im to wypadnie przypisać wszystko, co pospolicie nazywamy kwasami życia powszedniego?
 „Bawią je przeszkody, jakie wystawiają wam na drodze prób, by się przekonać o waszej cierpliwości, prędko jednak nużą się, gdy postrzegą, że poddawać się im nie chcecie. Wszakże nie byłoby ani sprawiedliwem, ani dokładnem, gdybyście wszystkie wasze trzpiotalstwa na ich karb mieli zaliczać: bądź pewnym, że gdy ci się stłucze naczynie, to w tem winną twoja niezgrabność, lecz wcale nie żadna sprawka Duchów.“
 — Duchy wzniecające niepokój, czy działają dla nieprzyjaźni albo gniewu osobistego do nas, lub napastują pierwszego lepszego, w skutek wrodzonej złośliwości?
 „Jedno i drugie zdarza się; często bywają to nieprzyjaciele z tego lub tamtego życia, jakich sobie narobiliście, i którzy