Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/196

 „Bóg temu by zapobiegł. Dziecko, gdy ma przeznaczenie urodzić się żyjącem, ma i duszę sobie przeznaczoną; bez celu nie tworzyć się nie może.“
 387. Połączenie Ducha z pewnem ciałem czy może być nakazanem przez Boga?
 „Może być tak nakazanem jak i rozmaitego rodzaju próby, szczególniej gdy Duch nie jest jeszcze zdolnym zrobić wyboru ze świadomością przyczyny. Za pokutę, może on otrzymać rozkaz wcielenia się w dziecko, które tak swem urodzeniem, jak następnie i stanowiskiem społecznem stanie się dla niego karą.“
 338. Gdyby kilka Duchów zjawiło się do jednego ciała, któremu z nich przysługuje prawo niem odziedziczenia?
 „Kilku naraz może się stawić i prosić; Bóg staje w tym razie jako sędzia, i decyduje, któremu z nich dziecko ma być przeznaczonem, zresztą powiedziałem, że Duch ma swoje przeznaczenie nim ciało na świat przyjdzie.“
 339. Chwila wcielenia czy się odbywa w takiemże zamgleniu Ducha jak i w chwili śmierci?
 „W daleko większem i dłuższem. Ze śmiercią, Duch wydobywa się z niewoli; a przy narodzeniu, powraca do niej.
 340. Chwila wcielenia się czy ma cokolwiek uroczystego dla Ducha? Jak spełnia on ten akt czy jako rzecz poważną i konieczną?
 „Podobnym jest wtedy do podróżnego, który puszcza się w podróż niebezpieczną, i nie jest pewnym czy mu się uda ocalić życie przed bałwanami piętrzącemi się na jego drodze.“
 Podróżny, który puszcza się w podróż, wie o niebezpieczeństwach grożących, lecz wcale nie wie, czy ma się rozbić lub ocalić; coś podobnego dzieje się i z Duchem: wie on o rodzaju prób, jakie przejść będzie musiał, lecz nie wie czy im podołać zdoła.
 Jak śmierć jest rozkuciem z więzów dla Ducha, tak powtórne wcielenie jest dla niego zakuciem w te więzy czyli więzieniem lub wygnaniem. Porzuca on świat Duchów, podobnie jak człowiek porzuca świat ziemski. Duch wie o tem, że się ma