Strona:PL Adam Próchnik - Ku Polsce socjalistycznej dzieje polskiej myśli socjalistycznej.pdf/38

Domski — czyli Henryk Stein) od r. 1924 do grudnia r. 1925. W tym okresie partja okazuje tendencje terorystyczne, w stosunku do związków zawodowych zaleconą została taktyka przeciwstawiania władzom związkowym komitetów fabrycznych i strejkowych; wreszcie jednak kierownictwo partji zaczyna krytykować partje komunistyczne różnych krajów za oportunizm i popada w konflikt z kominternem. IV konferencja partji (grudzień 1925 r.) potępiła zboczenia ultralewicowe i zmieniła kierownictwo partji.
 3) Okres kierownictwa koalicyjnego złożonego z przedstawicieli wszystkich kierunków — od końca 1925 r. do przewrotu majowego. W okresie tym uznano, że sytuacja nie jest bezwzględnie rewolucyjna, wrócono do taktyki jedności związków zawodowych i następnie zgodnie uznano przewrót majowy za początek rewolucji i deklarowano swe poparcie Piłsudskiemu.
 4) Okres walk większości prawicowej z mniejszością lewicową (od przewrotu majowego do sierpnia 1930 r.) Walka toczyła się najpierw o odpowiedzialność za błędną ocenę przewrotu majowego, a następnie o ocenę faszyzmu, o stwierdzenie, czy jest możliwą częściowa stabilizacja kapitalizmu w Polsce (prawica), czy też rozbije się ona o wewnętrzne sprzeczności i zrujnuje rynek wewnętrzny (lewica) i wreszcie o to, czy opozycja P. P. S. i stronnictw demokratycznych jest buntem drobnomieszczaństwa, z którym możliwy jest kawał wspólnej drogi (prawica), czy też stronnictwa te są podporą dyktatury faszystowskiej (teorja socjalfaszyzmu forsowana przez lewicę). W walce tej powoli większość przesuwa się na stronę lewicy, aż do zupełnego jej zwycięstwa, które nastąpiło na V Zjeździe partji (sierpień 1930 r.)
 5) Okres przewagi kierunku lewicowego (Leński-Leszczyński, Bronkowski i i.) — do chwili obecnej. Początkowo motywem naczelnym była wiara w możliwość rewolucji w Niemczech. Kierownictwo partji dąży od wzmagania w Polsce nastrojów rewolucyjnych, rzuca hasło „przez walki codzienne do decydujących bitew o władzę“ i forsuje ideę strejku powszechnego. Próby wywołania go zawiodły jednak całkowicie. Widać znów pewne tendencje terorystyczne. Partja odrzuca teror indywidualny, ale uznaje akty terorystyczne w połączeniu z walką rewolucyjną mas za celowe dopełnienie walki. P. P. S. jest dalej uważana za podporę faszyzmu, jej zdecydowana taktyka za manewr zapobiegawczy przed rewolucją proletarjacką. Jednolity front jest propagowany w postaci jednolitego frontu z dołu. Zwycięstwo Hitlera w Niemczech powoduje upadek nadziei na rewolucję niemiecką i stawia niebezpieczeństwo faszyzmu w skali międzynarodowej. Powoduje to gruntowną zmianę taktyki kominternu, a w konsekwencji i zmianę taktyki K. P. P. Zmiana ta wyraża się w dwóch zasadniczych założeniach taktycznych: 1) uznanie konieczności obrony swobód demokratycznych, jako czynnika ułatwiającego walkę z faszyzmem; 2) przyjęcie zasady jednolitego frontu, jako realnej drogi, i to w formie porozumienia kierownictw partyjnych, a nawet dążenie do rozszerzenia go na front ludowy z udziałem ludowców i radykalnej inteligencji.
 Ostatni etap ewolucji komunizmu polskiego zmniejszył płaszczyznę tarć w obozie socjalistycznym. Równocześnie zaś rozwój wydarzeń dzie-