Przejdź do zawartości

Strona:PL Adam Mickiewicz - Poezje (1929).djvu/510

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Dopiero to słysząc kuchta, aż stracił mowę,
I zadziwił się tak mocno, aż zaszedł w głowę,
Włosy targał, ręce łamał, nogami tupał,
A zębami zgrzytał, jakby orzechy chrupał.
Płakał coraz głośniej, że aż Lalę przelęknął;
Wkońcu dostał serdecznego śmiechu i jęknął.
.................
.................