Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/312

dząc do nędznej chaty głosem słodkim i łagodnym:
 — Pax huic domui!
 — Et omnibus habitantibus in ea! — odpowiedział kościelny.
 Postawił cyboryum na stole, pokropił obecnych wodą święconą i rzekł:
 — Dominus vobiscum!
 — Et cum spiritu tuo! — odpowiedział kościelny.
 Stryj wziął krucyfiks, zbliżył go do ust umierającej, ale usta nie drgnęły. Nie widziała już nic, nie słyszała, nie czuła. Oczy jej spoglądały już w nieskończoność. Stryj pochylił się nad dziewczyną z tkliwością. Lekkie, bardzo słabe tchnienie, jak ostatni wydech aromatu kwiatu opadającego, wydostawał się z poza zaciśniętych zębów umierającej. Prześcieradło, okrywające jej piersi, nie drgnęło nawet od tego oddechu. Dziewczyna mimo bladej maski śmierci, jaśniała młodością i pięknością dziwną.
 — Bóg przyszedł do ciebie dziecko — rzekł stryj. — Słyszysz mnie?
 Dziewczyna leżała bez ruchu.
 Wtedy stryj obrócił się do obecnych, do kobiet na klęczkach, po których białych czepcach kładło się światło i stojących w półcieniu chłopów o spalonych słońcem twarzach i rzekł:
 — Umiera.