Wiemy ze Sumaryusza, że Hieronim żywot dworski z ziemiańskim na poły pędził, że w różnych ziemiach Rzeczypospolitej przebywał, o czem świadczą przygody podczas dyety lubelskiej, pobyt na dworze wojewody łęczyckiego oraz opłakiwanie w Wilnie wyjazdu ukochanej Zosi, że był żonaty i że wraz ze swą Zosią u siebie na wsi wesołą drużynę przyjacielską rad podejmował, że Olbrycht Łaski, sieradzki wojewoda, był mu wujem, t. j.
że poeta przez matkę z rodziną Łaskich był spokrewniony. Krzysztofowi z Raciborska, staroście filipowskiemu, pisze wprawdzie nagrobek, ale o swem pokrewieństwie ze zmarłym nic nie wspomina.
Epitafia arcybiskupowi Karnkowskiemu poświęcone pouczają nas, że już w 1603 roku władał Morsztyn jako tako piórem, wreszcie charakter stosunku, jaki go z Gostomskim łączył, pozwala nam na przypuszczenie, iż wojewodzicowi poznańskiemu był rówieśnikiem.
Oto i wszystko, co dało się wycisnąć z Sumaryusza. Należy obecnie zdobycz tę zestawić z wywodami Niesieckiego i innych, powyżej wymienionych.
Dla łatwiejszego zoryentowania się w stosunkach rodzinnych Hieronima, o które mi tu głównie chodzi, pozwalam sobie na obrazowe wykreślenie ułamka genealogii Morsztynów, podług Niesieckiego:
| Erazm | |||||||
| Andrzej | Andrzej, podskarbi koronny | ||||||
| Krzysztof star. filipowski |
|||||||
| i inni | |||||||
| Stanisław Morsztyn |
Floryan, kaszt. rawski |
Hieronim (nr. 1), kanonik krakowski | |||||
| Floryan Jan |
|||||||
| Franciszek | Jan | Hieronim (nr. 2), stolnik bielski i inni | |||||
Przez tę zapamiętałą macochę do szkody
Wielkiej to państwo przyszło i do swobody... itd.
Nagrobek, niedołężny, jak widzimy, pod względem formy, ciekawy jedynie tem, iż wyjątkowo treścią o sprawę publiczną potrąca, musiał być wywołany jednym z tak licznych po wojnie z Moskwą związków wojskowych.
Przy rękopisie Banialuki, będącym własnością Bibl. Ord. Zamoyskich, znalazłam parę fraszek, które wyszły prawdopodobnie z pod pióra H. Morsztyna.
