Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/273

osoby (a. przedmiotu) wielokrotnie, np. poucinać, pouginać; pourywać, pourządzać; nie podajemy tu przeto wszystkich, odsyłając szukających do tychże czasowników niezłożonych, we właściwych miejscach alfabetu.

 Pouczać, dok. Pouczyć; nauki dawać komu, uczyć, nauczać; objaśniać, informować, umoralniać, budować, nauczać w cnocie i obyczajach; opiewać, opowiadać; p. ś., uczyć ś., nabierać nauki; umoralniać ś., budować ś., podnosić ś. w cnocie i obyczajach.

 Pouczający, podający jaką naukę a. przykład; mogący pouczyć, budujący, korzystny dla umysłu, umoralniający, podnoszący duchowo.

 Pouczony, nauczony, poinformowany, ułożony, namówiony.

 Pouczyć — p. nied. Pouczać; wyuczyć, nauczyć, poinformować; p. ś., wyuczyć ś., dowiedzieć ś., skorzystać z nauki, z wiedzy, z doświadczenia.

 Poufale, przysł., od Poufały.

 Poufalec, człowiek spoufalony z kimś, mającym wyższe od niego stanowisko, powiernik, zausznik, poufnik, konfident.

 Poufalić, czynić poufałym, ośmielać do siebie, spoufalać kogo; p. ś., przychodzić z kim do poufałości z kimś, mającym wyższe stanowisko, spoufalać ś. z nim, bratać ś., kumać ś., przyjaźnić ś.

 Poufałość, poufałe zachowanie ś. względem kogoś; zażyłość, przyjaźń, braterstwo, zaufanie, wiara w kogo.

 Poufały, zaufany, zażyły, familjarny, konfidencjonalny, przyjacielski, braterski.

 Poufnik — p. Poufalec.

 Poufny, na zaufaniu oparty, tajemny; prywatny, nieurzędowy.

 Pounicki, Pounjacki, stanowiący niegdyś własność unitów.

 Pounjowy, który zdarzył ś. po unji.

 Pourzędowy, przypadający, dokonywany po godzinach urzędowych, pozabiurowy.

 Pow-, Powe-, czasowniki niedokonane, złożone z temi przyimkami, przybierają znaczenie dokonanych i oznaczają czynność, stosowaną względem wielu osób (a. przedmiotów) kolejno, a. względem jednej osoby (a. przedmiotu) wielokrotnie, np. powbijać, powciskać, powprowadzać, powzruszać; nie podajemy ich przeto poniżej, odsyłając szukających do tychże czasowników niezłożonych we właściwych miejscach alfabetu.

 Powab, przyjemne, pociągające wejrzenie, pociąg, ponęta, wdzięk, urok; powabność.

 Powabiać, dok. Powabie; przywabiać, nęcić, przynęcać, pociągać ku sobie; zachęcać, pobudzać, kusić, zuiewalać.

 Powabić — p. nied. Powabiać; zwabić, znęcić wielu; jakiś czas wabić; p. ś., dać ś. zwabić, znęcić; powabie ś. wzajemnie.

 Powabnik, który przy wabia, przynęca; w bot. — p. Pięknowłos.

 Powabny, ponętny, pociągający, ujmujący, zniewalający, wdzięczny, uroczy, nadobny.

 Powadzić, powaśnić, poróżnić, pokłócić; p. ś., powaśnić ś., pokłócić ś., poróżnić ś.

 Powaga, wziętość, znaczenie, poważanie, uznanie, doświadczenie, wpływ, autorytet, szacunek; osoba, znana ze swej umiejętności a. wiedzy w pewnej dziedzinie: p. naukowa, p. lekarska; świadectwo rozstrzygające, zdanie, nie ulegające krytyce: p. Kościoła, p. Biblji; mina poważna, ton poważny, zachowanie ś. poważne, majestatyczność, majestat.

 Powakacyjny, następujący po wakacjach: egzamin p.