Strona:Karolina Szaniawska - Moja pierwsza wycieczka krajoznawcza.djvu/15

 Co za poczciwa dusza! Kocha strony rodzinne, pyszni się niemi! Nie dziwne, że grecy, bogaci w wysoką cywilizację i kulturę, kochali piękno swego kraju, gdy ten człowiek prosty, woźnica, także je odczuwa, mimo, iż codzień patrząc, winienby, przy małym swym rozwoju, raczej zobojętnieć i zgoła nie dostrzegać.
 Rozradowana twarz woźnicy daje świadectwo wymowne wrażliwości niestępionej, przeciwnie, bardzo gorącej i żywej. Twarz ta zdaje się wołać:
 — Aha! widzisz przybyszu z piasków mazowieckich! Czy ci się śniły kiedy obrazy podobne?
 Już pierwsza wioska za Olkuszem daje przedsmak czarów, które w drodze dalszej coraz potężnieją.
 — Pięknie tu! — wołam z głębi duszy. Czemu jednak nie budują letnich mieszkań? Napłynęłoby mnóstwo ludzi po spokój i zdrowie.
 — Na nic — mówi stanowczo olkusiak.
 — Co wy wiecie? A dlaczegóżby na nic? — pytam zaintrygowany.
 — Bo tutaj niema wody.
 Ponieważ właśnie jesteśmy nad wodą, bieżącą wśród kamyków, czystą niby kryształ, tem mniej mogę pojąć.
 — Wody niema?
 — Ano, niech pan patrzy.
 — Kieruję wzrok na lewo. Długi szereg wozów z beczkami, ciągnie w