Strona:Karol Miarka - Dzwonek świętej Jadwigi.pdf/7

 Barbara. A czy fabrykant jest katolikiem?
 Gałka. Ej, tego nie wiem; a zresztą tacy panowie nie troszczą się o wiarę!
 Barbara. Tem gorzej, jeżeli przyjdzie Kazimierz do pana bez wszelkiej wiary.
 Stach. (wchodząc powoli). Niech będzie... (siada na ławie).
 Gałka. I pocóżeś przyszedł Stachu?
 Stach. Ano, kiedy mnie przysłali...
 Gałka. (niecierpliwie). Po co?
 Stach. Ano, nie pojmuję, coście tacy nagli?
 Gałka. (sam do siebie). A niechże cię gęś kopnie! (Głośno). I któż cię to przysłał?
 Stach. Kto? ano, gospodyni.
 Gałka. A cóż jej potrzeba?
 Stach. Gospodyni? tej nic nie potrzeba.
 Gałka. A po cóż cię przysłała?
 Stach. Ano, po was.
 Gałka. I czegoż mnie niecierpliwisz i nie powiadasz o co chodzi?
 Stach. Ano chodzi o tego koślawego woła.
 Gałka. I cóż woła?
 Stach. Ano, ano, bezmała zdycha.
 Gałka. A to nieszczęście! kosztował mnie 27 dukatów! a ty gapiu, czemuż mi zaraz nie powiedziałeś?
 Stach. Ano, kiedyście się ciągle o co innego pytali.
 Gałka. Oj z takim niedołęgą! Więc przygotujcie się na podróż; ja śpieszę do domu, może się da uratować. (Odchodzi śpiesznie).
 Barbara. A wy, Stachu, pojedziecie także do Berlina?
 Stach. Ano podobno.
 Barbara. I znacie Berlin?