Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/280

się. Tu właśnie siedział zwykle z Leilą, tu będą siedzieli, kiedy ona odejdzie.
 — To wszystko jest strasznie zabawne, prawda? — rzekła.
 — Zabawne? — mruknął szorstko. — Wszystko prawie jest zabawne na tym zabawnym świecie.
 Noel usłyszała, że gdzieś na ulicy, niedaleko, zatrzymała się taksówka, i oparła nogi mocno o ziemię, gotowa do skoku. Gdyby się teraz zerwała z kanapy, czy zdoła prześlizgnąć się koło niego, zanim zdąży schwycić ją powtórnie za rękę i czy złapie jeszcze tę taksówkę?
 — Odejdę teraz — rzekł — czy przyrzeka mi pani zostać tu, aż Leila wróci?
 — Nie.
 — To szaleństwo. Proszę, niech mi pani przyrzeknie!
 Noel potrząsnęła przecząco głową. Zakłopotanie jego sprawiło jej przekorną przyjemność.
 — Leila jest szczęśliwa, prawda?
 Widziała, że podniósł rękę, jakby się chciał zasłonić przed ciosem.
 — Biedna Leila — rzekł.
 — Czemu jej pan żałuje? Ma swobodę! I ma pana! Wiedziała, że to go zaboli; ale pragnęła go dotknąć.
 — Nie ma jej pani czego zazdrościć.
 Właśnie w tej chwili Noel zauważyła postać stojącą w drzwiach.
 Zerwała się i rzekła bez tchu:
 — O, jesteś więc, Leilo. Tatuś tu był; napiliśmy się trochę twojego szampana.
 — Świetnie. Ależ tu ciemno!
 Noel czuła, że krew gorącą falą napływa jej do policzków. Zabłysło światło; Leila podeszła ku nim. W stroju pielęgniarki wyglądała szczególnie blado; była bardzo spokojna i opanowana; zacisnęła mocno pełne wargi, choć Noel zauważyła, że pierś jej falowała gwał-