Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/207

 — Nie wiem. Myślę, że tak.
 Noel zaśmiała się nagle.
 — Staję się cyniczna; czuję to. Jak tatuś wygląda?
 — Bardzo szczupły; pan Lauder wrócił znów na krótki czas z frontu i wyręcza go trochę.
 — Czy tatuś jeszcze ciągle bardzo się o mnie martwi?
 — Cieszy się strasznie, żeś przyjechała; mówi o tobie tak samo serdecznie, jak zawsze.
 — Tak — szepnęła Nolli. — To jest właśnie najokropniejsze. Byłam zadowolona, że go nie zastałam przy przyjeździe. Czy powiedział komu o tem?
 Gracja potrząsnęła przecząco głową.
 — Nie mam wrażenia, żeby ktokolwiek wiedział; chyba może kapitan Fort. Był u nas kiedyś w nocy i jakoś...
 Noel zarumieniła się.
 — Leila, — rzekła z niezbadanym wyrazem twarzy. — Czyś ją widziała?
 — Byłam u niej z tatusiem w zeszłym tygodniu — tatuś ją lubi.
 — Jej prawdziwe imię jest Delilah, jak wiesz. Wszyscy mężczyźni ją lubią. A kapitan Fort jest jej kochankiem.
 Gracja stanęła, jak wryta. Noel mówiła czasem rzeczy, które wywoływały w Gracji wrażenie, że ona właśnie jest młodsza od siostry.
 — Mówię ci, że tak jest — ciągnęła Noel dalej twardym głosem. — To nie jest zwykła przyjaźń; takie, jak ona, nie mają nigdy przyjaciół, tylko kochanków. Dlaczego przypuszczasz, że on wie o mnie?
 — Kiedy się o ciebie pytał, wyglądał tak...
 — Aha, znam ten jego wyraz twarzy; ma go zawsze, gdy mu kogoś żal. Niech sobie wie, nie zależy mi na tem. Czy Monsieur Lavendie był u nas ostatnio?
 — Tak; robi wrażenie strasznie nieszczęśliwego.
 — Jego żona narkotyzuje się.