Ta strona została przepisana.
PIEŚŃ TRZECIA
I
Walka skończona! — Działa już nie huczą,
Błyskawic śmierci już ustał lot szparki,
Już kłęby dymu i gęste mgły siarki,
805
Rzuciwszy ziemię, tylko nieba bruczą.[1]Ani o skał już odbija się złomy
Echo, co walki powtarzało gromy.
I salwa salwie już nie odpowiada...
Walka skończona — zwyciężonym biada!...
810
Wszystko ucichło. — Hardzi buntownicyZabici, ranni — albo niewolnicy;
A ci, co jeszcze zostali przy życiu,
Zazdrościć muszą tym, co legli w boju.
Kilku uciekło błąkać się w ukryciu,
815
Na lubej wyspie żyć w tułaczym znoju;Z własnej ojczyzny sami się wyzuli,
Dzisiaj już reszta ziemi im odjęta.
Uciekli w puszcze, jak dzikie zwierzęta;
Na łono matki tak dziecię się tuli.
820
Darmo do nory lew i wilk ucieka,Tem bardziej człowiek przed sądem człowieka.
II
Nad brzegiem skała sterczy granitowa,
Wpół wychylona, pół w morze się chowa,
- ↑ w. 805. bruczą — od: brukać = brudzić.