Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/238

Nad brwią — nieznaczna, której pewno sama

1700 

Dojrzeć nie mogła, jedna mała plama!

Ujrzał jej barwę, — mdłość mu wzrok zaćmiła,
Pojął, zgadł wszystko: to kropla krwi była!

X

 Bywał on w bitwach; w niewoli bezbronnej
Czuł bliskie męki śmierci nieuchronnej;

1705 

Wykraczał, cierpiał, i jeszcze nie zgadnie,

Czy to okucie z rąk jego opadnie: —
Lecz nigdy bitwa, niewola, zgryzota,
Która nim kiedy miotała lub miota,
Żadne cierpienie w całej swojej sile

1710 

Nie przeraziło, nie wstrzęsło go tyle,

Jako ta plama, ta kropla zbrodnicza!
W niej zgasł mu urok pięknego oblicza.
Widok krwi nieraz męstwo w nim zagrzewał,
Lecz gdy ją w boju mężczyzna przelewał!

XI

1715 

 »Stało się!... pójdźmy!« — Porwał się był z trwogą,^[1]

»Lecz już się stało! — kosztujesz mi drogo!
Pójdźmy stąd, pójdźmy! — nie tu czas na słowa!
Patrz! dzień już świta, — łódź czeka gotowa.
Kupione straże wnet za mną pośpieszą,

1720 

Wszyscy chcą z twoją połączyć się rzeszą.

Czyn mój w wolniejszej uniewinnię porze,
Gdy już bezpieczni wypłyniem na morze«.

wytrzymał to wrażenie — O! drobne ale pewne świadectwo zbrodni, — Krew!«

1. w. 1715. Porwał się był z trwogą — drukowane w wydaniu Chmielowskiego jako odnoszące się do ruchu Konrada. — Tymczasem według oryginału odnosi się to do Seida, który »prawie że się obudził«.