Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/57

 Tedy Stefan Kąkol, chłop stary ale krzepki, dwu metrowej prawie wysokości, wzmocnił się w sobie i głosem potężnym zapytał:
 — Kto tu?
 Odpowiedział mu tylko trzask gałęzi, szarpanych nordą.
 Jeszcze raz dla pewności podniósł stary rybak latarnię i tym razem zupełnie wyraźnie już ujrzał klęczącą pod kościołem postać kobiecą. A przeto po raz drugi zawołał:
 — Kto tu?
 I znowu tylko ryk nordy i szum drzew. Postać przed kościołem ani drgnęła.
 Tego już staremu Stefanowi było za dużo. Duch nie duch — ale to od niego jest licho, że nie odpowiada.
 Obraził się stary rybak i śmiało ruszył w stronę widma, wołając groźnie:
 — Gadaj zaraz, czyś duch, czy żywy, bo jak nie odpowiesz, to ci dam w pysk!
 Z pod kościoła dało się słyszeć ciche skomlenie. W świetle latarni ujrzał stary bladą twarz dziewczyny.
 — Zolojka! — wykrzyknął. — Czego tu chcesz tak późno? Czemu nie idziesz spać?
 — Norda — odpowiedziała, drżąc z zimna.
 — Jo! Norda cię trzepie! — zrozumiał. — Czemuś nie odpowiadała? Mało brakowało, a byłbym cię i ja trzepnął.
 Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła. Szczękała zębami, wargi jej drżały.
 Wziął ją za ramię i podniósł z ziemi.
 — Chodź. Zaprowadzę cię do domu.
 Poszli.
 A kiedy wszystkie kroki ucichły i nigdzie w uliczkach nie było żywej duszy, wicher zawył jak rozsrożony potwór i zaczął hulać po półwyspie.

47