Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/280

zatrzymał się i one wsiadają. Zaczekajcie! Zaczekajcie!
 Gorączkowo wymachiwała tamburynem nad głową.
 Na skrzyżowaniu ulic zatrzymał je przejeżdżający szybko tramwaj. Ostatnie z Jedenastu Tysięcy Dziewic już wsiadły, nie obejrzawszy się nawet za siebie, a powóz ruszył obojętnie i po chwili był już tylko żółtym punktem w oddali. Cyganki stanęły na rogu ulicy i spoglądały po sobie w osłupieniu.
 — Nie mam przy sobie ani centa. A ty?
 — Ja też nie.
 — Jakże się dostaniemy do domu?
 — Nie mam pojęcia.
 Inka uczuła naraz, że ją ktoś chwycił za łokieć. Odwróciwszy się, ujrzała młodego Johna Drewa Dominika Murphy’ego, protegowanego Zakładu i swego dobrego znajomego. Murphy przyglądał się im z złośliwą radością.
 — Hej, wy! Zaśpiewajcie nam co i zatańczcie.
 — Przynajmniej nasi przyjaciele nie poznają nas — rzekła Ludka, czerpiąc bodaj tę pociechę w swem „incognito“.