Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/274

 — Nie! Chodźmy! Nie potrzeba płaszczów.
 Obie, co sił w nogach, pobiegły za karawanem. — Marcin nigdy nie czekał na spóźniających się; musiały biec za wozem i wsiadać w biegu. Dziewczęta skoczyły na stopień; pół tuzina rąk wciągnęło je do środka, głową naprzód.
 Poczekalnia fotografa była sceną największego, jakie było sobie można wyobrazić, zamieszania. Kiedy sześćdziesiąt osób zajmie miejsce, w którem może się pomieścić dwanaście, rezultat nie daje na siebie długo czekać.
 — Ma która z was haczyk do zapinania guzików?
 — Pożycz mi trochę pudru.
 — To moja agrafka!
 — Gdzie mój przypalony korek?
 — Czy dobrze jestem uczesana?
 — Ściągnij mnie — bądź tak dobra.
 — Spódnica dobrze leży?
 Mówiły wszystkie naraz, a żadna nie słuchała.
 — Wyjdźmy stąd, mówię wam — ja się duszę.
 Święta Laurencja chwyciła cyganki za ramiona i zaprowadziła je do pustej galerji. Z westchnieniem ulgi usiadły na chwiejnych stopniach ciasnych schodów, gdzie chłodził je powiew, wpadający przez otwarte okno.