dzy innymi w roku 1748, i naszą Maryę Leszczyńską, małżonkę Ludwika XV., króla francuskiego[1].
W roku 1765 odbywało się w Paryżu jeneralne zgromadzenie duchowieństwa francuskiego, pod przewodnictwem Karola de la Roche-Aymon, arcybiskupa remeńskiego (Reims), prymasa Francyi. Pobożna królowa, Marya Leszczyńska wyjednała wówczas od biskupów, znajdujących się na tem zgromadzeniu, aby cześć publiczna, msza i officyum o Najśw. Sercu, urzędowo zaprowadzone były we wszystkich dyecezyach królestwa. Wszyscy biskupi przychylili się do jej życzeń, a nadto osobnym listem zawezwali innych nieobecnych biskupów do naśladowania swego przykładu. Wskutek tej uchwały, nastała dla nabożeństwa naszego świetna epoka w katolickiej Francyi, która jak wiemy stała się pierwszą jego kolebką. Przez wiele lat najwymowniejsze głosy episkopatu francuskiego słyszeć się raz po raz dawały, obwieszczając wiernym, jak wielką jest cena skarbów, zawartych w Najświętszem Sercu Zbawiciela. Listy pasterskie, zwłaszcza Franciszka de Pressy, biskupa bulońskiego (Boulogne) i Hen-
- ↑ Ks. Płochocki, str. 187.
