Strona:Jadwiga Marcinowska - Vox clamantis.djvu/23

 Kajafa podniósł się, przeciągając członki nieco ze snu zdrętwiałe.
 Zaczem obaj dźwignęli płytę za pomocą przytwierdzonego do niej pierścienia. Klucze od Hekal czyli świętego przybytku znajdowały się w tem ukryciu.
 — Kpinkują sobie niektórzy, że rad tu sypiasz, że się dopraszasz jakby szczęścia jakiego...
 Bardzo młoda, że nieledwie dzięcięca twarz Kajafy pokryła się nagłą chmurą. Niezmiernie czarne oczy poważne i osadzone głęboko za paliły się teraz namiętnością i niepokojem.
 — To jest skarb Izraela — powiedział.
 Annas spojrzał na klucze:
 — Władza jest skarbem — zawyrokował półgłosem w zadumaniu. — Dla tego, który użyć jej umie... Ten klucz oznaka władzy...
 — Myślisz o stanowisku wysokiem, ja zaś o chwale Syonu i o synach tej ziemi... Arcykapłaństwo po nocach ci się śni — porywczo odrzekł Kajafa.
 — Cicho! Idumejczyk może mieć szpiegi aż w tych kamieniach ukryte... Zgubieni bylibyśmy, gdyby przed czasem...
 — Nie łącz ty mnie ze sobą! Bo jawnie dbam o życie... Niechaj zginę zaraz w tej chwili, gdy zginęła w sromocie świadomość narodu...