w Scytyi (IV, 12), na północy mórz Czarnego i Azowskiego. A późniejszy o stolecie od niego również historyk grecki, Eforus, z dzieł którego doszły do nas tylko urywki, przechowane w pracach późniejszych pisarzy, tak opisuje byt owego ludu: »mieszkają oni w podziemnych budowlach, które argillami zwą i rowami do siebie chadzają; posiadają wyrocznię głęboko w ziemi ukrytą... a z nich, którzy wyrocznię sprawują, nigdy, stosownie do dawnych zwyczajów, słońca nie widzą, tylko w nocy ze szczelin ziemi wychodzą. O nich to właśnie Homer powiedział:
Do tych ludów promieńmi słońce nie wziera święcące...
Następnie Cymmeryjczycy byli zgładzeni przez jakiegoś króla, którego czynów wyrocznia nie pochwalała. Ta przeniesiona w inne miejsce dotychczas istnieje« (Ephori Fragmenta 45, Fragmenta Historicorum Graecorum, ed. Firmin. Didot. t. I. pag. 245). Otóż ci Cymmeryjczycy mieli się schronić do Italji i zamieszkać nad brzegami jeziora Awernskiego, w sąsiedztwie starożytnych Kum. Podanie to przechował Plinius (Hist. Nat. III, 9). W taki więc sposób Sybilla Cymmeryjska mogłaby uchodzić za tę samą postać, co i Sybilla kumejska, gdyby nie została nazwaną, przez nieznanego autora Przedmowy, matką Ewandra. Poszukiwania przeto Sybilli cymmeryjskiej w inną stronę zwrócić należy.
Znają Ewandra pisarze rzymscy, historyk Liwiusz, poeci Wirgiliusz, Owidjusz, i myśmy za nimi poznali go, a poznając, dowiedzieliśmy się, że matką jego była Karmenta z Peloponesu. Karmenta więc z Grecji a nie Sybilla z »Cymmerji italskiej« była matką Ewandra. Zarówno przeto określenie miejsca pochodzenia, jak i fakt z życia podany przez autora Przedmowy nie doprowadza do odkrycia w piśmiennictwie rzymskiem Sybilli, pochodzącej z Cymmerji italskiej, która by była zarazem matką Ewandra.
A nadto u ostatniego autora z przytoczonych, Suidasa, zwraca naszą uwagę wysunięcie na pierwszy plan Sybilli Chaldejskiej, »przez niektórych hebrajską, czy też perską nazywanej«. U niego bowiem
