siąt lat i spłodził Mahalaleela. I żył Kenan po spłodzeniu Mahalaleela ośm set lat i czterdzieści lat.. i umarł. A Mahalaleel żył sześćdziesiąt i pięć lat i spłodził Jareda. A po spłodzeniu Jareda żył Mahalaleel ośm set lat i trzydzieści lat... i umarł. Żył też Jared sto sześćdziesiąt i dwie lecie i spłodził Enocha. I żył Jared po spłodzeniu Enocha ośm set lat... i umarł. A Enoch żył sześćdziesiąt lat i pięć i spłodził Matuzalema. I chodził Enoch z Bogiem po spłodzeniu Matuzalema trzysta lat... I chodził Enoch z Bogiem a nie było go więcej, bo go wziął Bóg« (Gen. V, 3—24).
Był więc Enoch siódmym na ziemi po stworzeniu Adama, w prostej linii od Adama pochodzącym, jego potomkiem, a przytoczony ustęp, wprowadzając tego siódmego człowieka do Dziejów Powszechnych, zapewnia mu nadto wśród ludzi pierwszych wyjątkowe stanowisko. Skoro bowiem o każdym poprzedniku Enocha czytamy tylko, że żył on tyle a tyle lat, przed narodzeniem się mu syna, i tyle a tyle po tym wypadku, i umarł, sucha i całkowicie schematyczna ta wiadomość zostaje o Enochu uzupełnioną słowami: i chodził Enoch z Bogiem, co wyrażać tylko może, że sposób życia jego był odmienny od sposobu życia jego poprzedników; a przytem dalej słowa: że go wziął Bóg, będące przeciwstawieniem tylokrotnie powyżej powtórzonej formuły: i umarł, niechybnie oznaczają, że go spotkało inne, niż wszystkich poprzednich ludzi zakończenie żywota, związane z zupełnem zniknięciem, przedstawionem w zakończeniu: a nie było go więcej.
Każda z tych dwóch części przytoczonego ustępu o Enochu zasługuje na specyalną rozwagę. Każda bowiem doprowadzała w wyrabiających się pojęciach o nim do rozmaitych wyników.
Jakkolwiek słownikarze i gramatycy w wyrażeniu: i chodził Enoch z Bogiem (waishalech chanoch es haelohim) nadają bardziej przenośne, etyczne, niż literalne, dosłowne znaczenie i zwykle tłomaczą: szedł za Bogiem w życiu i obyczajach[1], więc postępował,
- ↑ Cum Deo ambulavit i. e. eum securus est in vita et moribus: G. Gesentus, Thesaurus linguae hebraeae, et chaldaeae, pod pierwiastkiem hlk (I, 380).
