konsula naznaczonego, oblega, włości najlepszych obywateli pustoszy, okrutny nieprzyjaciel, wszystkim dobrym obywatelom srogą karą i katuszami grozi.
X. Z takim człowiekiem, M. Lepidzie, jaki może być pokój? którego choćby najsroższe ukaranie nie uczyni zadość ludowi Rzymskiemu.
Jeżeli kto dotąd mógł wątpić, aby mogło zachodzić jakie społeczeństwo między senatem i ludem Rzymskim a tym strasznym potworem, niech nakoniec wątpić przestanie po wysłuchaniu tego listu, com go niedawno od konsula Hircyusza odebrał. Mając go wam odczytać, i pokrótce zastanowić się nad każdym okresem, proszę was, senatorowie, żebyście mnie uważnie jak dotąd słuchali.
Antoniusz do Hircyusza i Cezara. Nie bierze tytułu imperatora, nie daje go też konsulowi Hircyuszowi, ani pretorowi Cezarowi: dosyć sprytnie; wolał złożyć przywłaszczony, niżeli dać należny im tytuł.
«Dowiedziawszy się o śmierci R. Treboniusza[1], nie więcej doznałem radości jak smutku.»
Kiedy zobaczycie, dla czego się weselił, dla czego się smucił, łatwiej wam będzie o pokoju radzić.
«Że przez zgładzenie tego złoczyńcy stało się zadość popiołom i szczątkom wielkiego człowieka, i że wola bogów objawiła się, nim jeszcze rok upłynął, karząc ojcobójcę, grożąc innym, cieszyć się z tego trzeba.»
O! Spartaku! bo jakże cię mam nazwać? kiedy twe zbrodnie tak są okropne, iż zdaje się że prędzej znieślibyśmy Katylinę. Cieszyć się trzeba, śmiesz pisać, że Treboniusza ukarano? Treboniusz złoczyńca? Co złego popełnił, jeżeli nie to, że odprowadziwszy cię na stronę 15 marca, ochronił cię od zasłużonej śmierci[2]? Z tego się cieszysz: zobaczmy co cię smuci.
«Że Dolabellę za nieprzyjaciela ogłoszono, dla tego że zgładził zabójcę, i że syn błazna zdaje się milszym ludowi Rzymskiemu, niż K. Cezar, ojciec ojczyzny, ubolewać nad tem należy.»
Dla czego ubolewasz, że Dolabellę za nieprzyjaciela ogłoszono? Nie pojmujesz żeśmy ciebie, nakazując zaciągi do wojska po całej Italii.
