kwestora[1], swego dowódzcę, przeszła do Brutusa; drugo. Kn. Domicyusz[2], rzadkiej odwagi, mądrości i stałości młodzieniec, od legata Syryjskiego[3] odwieść potrafił. P. zaś Watyniusz, który już dawniej odebrał od nas słuszne pochwały[4], i teraz na podobne zasługuje, otworzył Brutusowi bramy miasta Dyrrachium, i wojsko mu swoje oddał. Jest więc lud Rzymski panem Macedonii, Illiryku, zasłania Grecyą: nasze są legie, nasze lekkie pułki, nasza jazda, nasz nadewszystko Brutus, nasz na zawsze, którego dla ratunku Rzeczypospolitej usposobiła nie mniej jego rzadka cnota, jak zesłało przeznaczenie przywiązanie do imienia i przodków obojga rodziców[5].
VII. Któżby się obawiał wojny od takiego człowieka, który, nim do niej zmuszeni zostaliśmy, wolał zalegać pole w pokoju, niż dokazywać na wojnie? Nie zalegał on jednak pola, i tego wyrazu użyć nie można, mówiąc o człowieku posiadającym tyle niepospolitych przymiotów. Tęsknił za nim Rzym cały, imię jego było w ustach wszystkich. Ale on taki miał wstręt od wojny, że gdy wszystka Italia pałała żądzą wolności, wolał uchylić się życzeniom obywateli, niż żeby ich na niepewny los oręża miał narazić; jeżeli tedy są jacy, którzy ganią powolność Brutusa, ciż sami (zarazem umiarkowanie i cierpliwość jego w podziwieniu mają.
Ale wiem co mówią, z tem się bowiem nie tają: boją się, powiadają, żeby to weteranom przykro nie było, że Brutus ma wojsko. Jak gdyby była jaka różnica między wojskiem A. Hircyusza, K. Pansy, D. Brutusa, K. Cezara, a tem, którem M. Brutus dowodzi; bo jeżeli cztery wspomnione wojska odbierają nasze pochwały, za to że jęły oręż w obronie wolności ludu Rzymskiego, nie wiem dla czegobyśmy i wojska M. Brutusa w tymże rzędzie położyć nie mieli. «Ale imię M. Brutusa jest w podejrzeniu u weteranów.» Czy w większem niż imię D. Brutusa? To mi się cale nie zdaje: bo lubo oba Brutu-
- ↑ Ten kwestor zwał się Cynna. Plutarch, Brutus, 25.
- ↑ Obacz o nim Filippikę II, 11.
- ↑ Ten legat Syryjski zwał się Allienus. Będzie o nim mowa w dwunastej Filippice.
- ↑ Za działania wojenne Watyniusza w Illiryi i w Dalmacyi senat uchwalił dziękczynienia bogom roku 45. Epist. fam. XIII, 77.
- ↑ Obacz notę 26 do drugiej Filippiki.
