Strona:Dzieła M. T. Cycerona tłum. Rykaczewski t. 3 Mowy.djvu/436

WSTĘP DO CZWARTEJ FILIPPIKI.

 Cycero wyszedłszy z senatu 20 grudnia, udał się na zgromadzenie ludu, gdzie tegoż dnia powiedział następną mowę, jak sam doniósł D. Brutusowi. Epist. fam. XI, 6. Równie jak w mowie mianej w senacie, której ta czwarta Filippika jest skróceniem, chwali w niej usługi D. Brutusa, Oktawiana i dwóch legij, które odstąpiły Antoniusza. Lud nadał wprawdzie przed kilką miesiącami rządy Gallii Cisalpińskiej Antoniuszowi na wstawienie się na krótki czas pojednanego z nim Oktawiana. Appian, III, 4. Lecz że ci kilka razy jednający się z sobą nieprzyjaciele znowu się z sobą poróżnili, lud słuchał z przyjemnością Cycerona piorunującego na Antoniusza, uwielbiającego usługi D. Brutusa i Oktawiana, dawał rzęsiste oklaski i na końcu mowy zawołał, że Cycero po raz drugi ocalił ojczyznę. Filippika VI, 1.
 W tychże dniach Cycero upomniał D. Brutusa, żeby, jak się nie ładził senatu, kiedy miał wykonać dzieło 15 marca, tak w dalszem przeciw Antoniuszowi postępowaniu nie czekał rozkazu senatu, który jeszcze wolno działać nie może. Epist. fam. XI, 7.
 Wkrótce po trzeciej i czwartej Filippice ogłosił, jak się Middleton domyśla, drugą Filippikę, którą był w swem Puteolanum napisał, i swemu przyjacielowi Attykowi posłał do schowania. Cicero ad Atticum, XV, 13, XVI, 11.