mowa o dyktatorze, konsulu, pretorze, dowódzcy jazdy, żeby się tom nie troszczył, bo to prawo jego się nie tyczyło; jeżeli zaś stało: «Ktokolwiek po wydaniu tego prawa, » żeby się strzegł iżby w nowy rodzaj procesów uwikłany nie był. Miejcie się tu także na ostrożności, Rzymscy rycerze. Wiecie żem się między wami urodził, żem zawżdy za wami głosował: co tu mówię pochodzi z czułej o was troskliwości i ze szczerego przywiązania do waszego stanu. Inni trzymają się innych osób i stanów: jam się zawżdy was trzymał. Ostrzegam, przepowiadam, oświadczam, póki jeszcze ta rzecz i sprawa nie jest rozstrzygnięta; zaklinam wszystkich ludzi i bogów: póki możecie, póki to jest w waszej mocy, miejcie się na ostrożności, żebyście swoim wyrokiem nie zgotowali sobie i swemu stanowi cięższego losu, niż go znieść możecie. Rozejdzie się, wierzcie mi, to złe dalej, niż myślicie.
VII. Druzowi[1], trybunowi ludu, potężnemu i ze znamienitego domu szlacheckiego człowiekowi, wnoszącemu prawo przeciw stanowi rycerskiemu: «Jeśliby kto za wyrok wziął pieniądze, » rycerze Rzymscy otwarcie się oparli. Jak to? czy chcieli żeby to wolno było? bynajmniej. Branie za wyrok pieniędzy nie tylko za hańbę, ale za występek poczytywali; a jednak byli tego zdania, że pewne prawa tych tylko obowiązywać mają, którzy z własnej woli pewien zawód życia wybrali. «Wielki ma powab najwyższy stopień w Rzeczypospolitej, senatorskie krzesło, pęki rózg, dowództwo nad wojskiem, wielkorządztwa, godność kapłańska, tryumfy, sam nakoniec obraz przekazany pamięci potomnych wieków; ale temu wszystkiemu towarzyszy większa troska, większa poniekąd praw i sądów obawa. Nigdyśmy tego, mówili dalej Rzymscy rycerze, lekce nie ważyli; aleśmy obrali spokojne i ciche życie, w którem nie pragnąc dostojeństw, powinniśmy także być wolni od nieoddzielnych od nich przykrości[2].» «Ale jesteś sędzią, równie jak ja, który jestem senatorem, )) Prawda, ale tyś się o to starał, a ja jestem zmuszony[3]. Niech mi tedy wolno będzie albo sędzią nie być, albo
