tylko docześną cześć i sławę i prawdę sobie przywłaszczając, onę fałszuje, ale też do czarów, cudzołóstw, kradziestw i inszych niezbożności ludzie prowadzi.
Pobożni zasię ludzie czynią cuda nie dla bogactw abo sławy, nie dla dobrego mienia, którym pogardzili, lecz żeby Bóg przez cuda był tym lepiej poznany, uczczony w dobroci swej, a lud jego w cnotach i powinnościach chrześcijańskich tym pilniej i chętliwiej chodził. Kto tedy kocha się w prawdzie i w klejnocie cnoty, nie będzie mu rzecz trudna prawdziwe cuda od fałszywych rozeznać. Lecz kto nie tak dla poznania prawdy, jako napaść oczy i żądzej swej dosyć uczynić, cudów pragnie, tego sprawiedliwy sąd Pański dopuszcza fałszem i matactwy cudów obłędnych, iż prawdą pogardził, oszukać. I toć teraz czart prowadzi przez czarnoksiężniki i przed sądnym dniem skończyć mu Bóg pozwolił, jako czytamy u apostoła w liście wtórym do Tesalończyków, wtórego położenia, że przyjdzie czart w tytule antychrysta z cudami kłamstwa, przywodząc do nieprawości acz nie wszystkich ludzi, ale tych samych, którzy miłości i prawdy nie przyjęli, aby zbawieni nie byli, i na tych dopuści antychrysta, którzy w lekkim uszanowaniu ustawy Boskie mieli i one wykrętnie udawali, że uwierzą jego kłamstwu i błędom, na straszliwy sąd wiecznego potępienia.
Zostając przy zdaniu katolickich pisarzów, czarnoksięstwo tak dzielimy: jedno jest przyrodzone, którego umiejętnością a z pomocy i władz rzeczy stworzonych skutki dziwne bywają; i tegoż biegłością tak medycy w rzeczach przyrodzonych wynajdują skryte skutki i mocy prawdziwe, bez czarów przysady, jako i matematycy, zwłaszcza Archilus i Archimedes, rzadkie i ludziom nigdy niewidome sprawy czynili i czynią. Drugie — z fałszu czarta a wzywania jego pomocy i siły płynie; i do tego się wszystkie insze czarnoksięstwa, jakiekolwiek nazwiska ma ją, jako źrzódła ściągają, jaką jest treurgja, goecja, nigromancja i insze. Toż pierwsze czarnoksięstwo przyrodzone jest i same przyrodzone przez się mające skutki, niezmyślonym obyczajem.
