chodzi, odpowiedział: łatwo nam przychodzi grad uczynić, lecz szkodzić nim wedle woli naszej nie możemy dla straży aniołów dobrych. Tym tylko szkodzimy, których Pan Bóg z obrony swojej wypuścił. Także i tym, którzy się krzyżem św. znaczą, nic złego uczynić nie możemy. Tak zaś zwykliśmy sobie postępować: naprzód słowy pewnemi książęcia szatańskiego w polu wzywamy, żeby którego z swoich duchów posłał, któryby od nas naznaczonego człowieka utrapił abo zabił. Gdy tedy szatan którykolwiek przydzie, ofiarujemy mu na zejściu dróg dwu kurczę czarne, ciskając je ku górze, które gdy szatan weźmie, czyni wolę naszą i zaraz porusza powietrze; wszakże nie tam zawsze grady i pioruny obraca gdzie my chcemy, ale według Boga żywiącego dopuszczenia.
Na temże miejscu jest powieść o niejakim przednim czarowniku, Stanfus nazwanym, który w powiecie berneńskim i miejscach przyległych mieszkając, jawnie się chwalił, iż gdyby jeno chciał, może się w oczach nieprzyjaciół swoich w mysz obrócić i tak ujść rąk ich; którym sposobem częstokroć uchodził z rąk głównych nieprzyjaciół swoich. Boska wszakże sprawiedliwość, chcąc koniec uczynić złości jego, sprawiła, że gdy nieprzyjaciele jego postrzegli, iż w izbie przy oknie nieostrożnie siedział, przez okno oszczepami i mieczmi pokłuli go; i tak dla swoich zbrodni nędznie z świata zszedł. Zostawił jednak ucznia, Hoppo nazwanego, który Stadlinowym, o którym w rozdziale szóstym wzmianka była, nauczycielem był.
Umieli ci obadwa, gdy się im podobało, trzecią część zboża abo siana, bądź też czegokolwiek inszego, z sąsiedzkiej roli, gdy żaden nie widział, na swoją własną rolę przenieść; grady srogie i pioruny z błyskaniem niezwyczajne sprawować; przed oczyma rodziców dziatki małe, przy wodzie biegające, w wodę wtrącać, jakoby nikt nie postrzegł; niepłodność w ludziach i w bydle czynić; rzeczy tajemne inszym objawiać; w majętności i zdrowiu sposobami jakiemikolwiek szkodzić; piorunem podczas, kogo się im podobało, zabić i inszych wiele szkodliwych rzeczy czynić, gdy im tego Pan Bóg dopuszczał.
