Kiedy James Maxwell w wydanym w roku 1873 dziele „Treatise of Electricity and Magnetism“ dopuszczał możliwość istnienia fal elektromagnetycznych, nie przewidywał on zapewne, że znajdą one tak szerokie zastosowanie w komunikacji na odległość, i że rozwój tej komunikacji będzie tak szybki i nieoczekiwany. Jeżeli tak się stało, zawdzięczać to należy w dużej mierze wysiłkom i badaniom szerokiej, nieznanej rzeszy radioamatorów Europy i Ameryki Północnej.
Gdybyśmy chcieli cofnąć się do początków radioamatorstwa, musielibyśmy szukać ich w Stanach Zjednoczonych A. P., w okresie następującym bezpośrednio po pierwszych doświadczeniach Marconiego w Anglii. Doświadczenia te, potwierdzające możliwość przekazywania mowy i dźwięków za pomocą fal elektromagnetycznych otworzyły szerokie pole dla pomysłowości ludzkiej.
Okres początkowy radioamatorstwa mało przypominał czasy dzisiejsze. Dalekim połączeniem było połączenie na odległość 10 km; fale krótkie były to fale 200 metrowe. Poniżej była cisza, nie zakłócona żadnym dźwiękiem Morsa lub mową. Lata przysparzały jednak coraz to nowe zastępy radioamatorów. Już w roku 1914 powstaje w Stanach Zjednoczonych Amateur Radio Relay League (ARRL), a w roku 1917 liczy ona 4.000 członków. Gdy Ameryka przystąpiła do wojny światowej, mogła powołać do swych szeregów setki wyćwiczonych operatorów, którzy chlubnie spełnili swój obowiązek wobec ojczyzny.
Strona:Co każdy o krótkofalarstwie wiedzieć powinien.pdf/8
Ta strona została przepisana.
Rozwój krótkofalarstwa
