Strona:A. Kuprin - Szał namiętności.djvu/51

Westchnął już i nawet położył obydwie ręce na stale, ażeby wstać i ogłosić posiedzenie za zamknięte, gdy stróż teatralny, stojący przy drzwiach, naraz: odszedł od nich i rzekł:
 — Wielmożny panie... tam przyszło jakichciś siedmiu. Proszą, ażeby wpuścić.
 Przewodniczący niecierpliwie obiegł wzrokiem kolegów.
 — Panowie, jak?
 Dały się słyszeć głosy:
 — Na następne posiedzenie. Basta.
 — Niech podadzą na piśmie...
 — Tak, przecież, jeżeli prędko. Decydujcie prędzej.
 — A nu ich! — Fu, ty, Panie, jakie piekło!
 — Wpuśćcie ich, — w rozdrażnieniu skinął głową przewodniczący: i potem, proszę bardzo, przynieście mi narzanu! Tylko zimnego, bądźcie dobrzy.
 Stróż otworzył drzwi i rzekł na korytarz:
 — Proszę, Pozwolili.
 I oto do foyer, jeden za drugim, weszło siedem, najbardziej nieoczekiwanych, najbardziej nieprawdopodobnych osobistości. Z początku pokazał się ktoś rosły, pewny siebie, w eleganckim garniturze barwy suchego piasku morskiego, w wspaniałej bieliźnie — różowej w białe prążki, z czerwoną różą w butonierce. Głowa jego, patrząc z przodu, była kształtem podobną do stojącego bobu, a z boku — do leżącego. Twarz ozdabiały podkręcone, wojownicze grube