Przejdź do zawartości

Smutny jestem i sam...

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Zygmunt Różycki
Tytuł Smutny jestem i sam...
Pochodzenie Wybór poezyi
cykl Szczęście
Wydawca Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda Synów
Data wyd. 1911
Druk Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda Synów
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne Cały tomik
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron


SMUTNY JESTEM I SAM...

Smutny jestem i sam zawsze jestem — —
Smutny, bo widziałem kiedyś
Zziębnięte, małe ptaszę,
Co na pole przyfrunęło nasze
I skonało z chłodu,
Bo widziałem jesienią w alejach ogrodu,
Jak wiatr zadął głuchy
I zżółkłych liści unosił okruchy
W dal bezpowrotną,
Na śmierć, na konanie — —
Sam, — bo nie wierzę w ludzkie miłowanie,
Co lśni jak słońca rozzłocona wstęga
I gwiazd niebnych sięga!..
Sam, bo utkałem sobie gdzieś w przestrzeni
Świat, co się tęczą i rubinem mieni,
Jak o zachodzie szumna morska fala
I rozwleczony szlak na nieboskłonie, —
Świat, który pjany tłumów krzyk mi skala,
A ja go przed zagładą przecież nie obronię,
Bo jestem sam i jestem smutny...







Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Zygmunt Różycki.