Przejdź do zawartości

Ostatnia gwiazda

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Jerzy Żuławski
Tytuł Ostatnia gwiazda
Pochodzenie Poezje tom I

cykl Sonetów młodych część trzecia

Wydawca Księgarnia H. Altenberga
Data wyd. 1908
Druk Drukarnia Narodowa
Miejsce wyd. Lwów
Źródło Skany na Commons
Inne Cały tekst
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
OSTATNIA GWIAZDA.

Słońce zgasło na ziemi — a było na długo
już przed zgonem czerwone; do węgla podobne,
jak na zgliszcza, na chmury się kładło żałobne,
popielate obłoki tkając iskier smugą.

Zaszło... Księżyc zaświecił zimno ale jasno,
srebrem kiry obszywał po słońca pogrzebie,
aż i jego osnuły i wchłonęły w siebie...
Boże, Boże! czyż wszystkie światła już pogasną?

Nie! Tam jeszcze ostatnia świeci gwiazdka biedna,
na wązkim skrawku niebios czystych sama jedna:
ona zgasnąć nie może — na wieki nie skona! —

Boże! płyną i do niej straszne, czarne chmury,
w zenit skrzydłem sięgają, niosąc cień ponury...
Boże! cóż więc zostanie, gdy zgaśnie i ona?




Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Jerzy Żuławski.