Przejdź do zawartości

Kodeks honorowy i reguły pojedynku/Rozdział III

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Zygmunt A. Pomian
Tytuł Kodeks honorowy i reguły pojedynku
Wydawca Księgarnia Polska
Data wyd. 1899
Druk Drukarnia Narodowa w Krakowie
Miejsce wyd. Lwów
Źródło Skany na Commons
Inne Cały tekst
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
ROZDZIAŁ III.
Zastępstwo w pojedynku.

§ 16. Mimo zasady, że »obraza jest osobistą i mści się osobiście«, są wypadki, w których obrażony może się w pojedynku dać zastąpić. Prawo delegowania zastępcy me przysługuje obrażającemu — z wyjątkiem wypadku, kiedy zastępuje kobietę, która dopuściła się obrazy i w której obronie on następnie stanął.
§. 17. Syn może zastąpić ojca, jeżeli:

a) tenże jest fizycznie niezdolny do władania bronią,
b) posiada prawa obrażonego,
c) wiek przeciwnika bliższym jest wiekowi syna, niż ojca,
d) jeżeli ojciec przekroczył 55 rok życia.

§ 18. Te same warunki odnoszą się do zastępowania się wzajemnego najbliższych krewnych, jeżeli obrażony nie jest w stanie bić się osobiście, a syna nie ma.
§ 19. Zastępcę może delegować małoletni (w znaczeniu § 4).
§ 20. Za obrazę kobiety może żądać zadośćuczynienia, względnie odpowiada:

a) najbliższy krewny,
b) towarzyszący jej w danym wypadku mężczyzna,
c) kto pierwszy stanął w obronie zaczepionej; gdy tych jest więcej — odpowiada najmłodszy.
§ 21. Zastępstwo przyjaciela jest dopuszczalne, gdy:
a) obrażający jest pełnoletnim, a obrażony przyjaciel małoletnim (§ 4).
b) gdy przyjaciel jest chory lub niezdolny do władania bronią,
c) gdy przyjaciel jest nieobecny a obrażający, mimo napomnienia, powtarza obrazę.

§ 22. Zastępca posiada wszystkie prawa zastępowanego, musi jednak odpowiadać wszelkim warunkom, kwalifikującym do satysfakcyi honorowej (§ 2).
§ 23. Obrażający, który nie przyjmuje należycie umotywowanego wyzwania przez zastępcę, dopuszcza się czynu niehonorowego.
Wypadki wątpliwe rozstrzyga sąd honorowy.
§ 24. Za obrazę umarłego może żądać zadośćuczynienia każdy z najbliższych krewnych.






Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Wilhelm Feldman.