Edda starsza

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Edda starsza (isl. Sæmundaredda) – najstarszy zabytek piśmiennictwa islandzkiego, datowany na IX wiek n.e.; autor pozostaje nieznany. Tłumaczenie – Apolonia Załuska-Strömberg.

  • Chwal dzień wieczorem, żonę – gdy spalona,
    Miecz, gdy wypróbowany, dziewicę, gdy za mąż wydana,
    Lód – gdy się przeszło, piwo – gdy wypite.
  • Długa jest podróż do złych przyjaciół,
    Choć niedaleko mieszkają,
    Lecz do dobrego druha na przełaj się pędzi,
    Nie bacząc, czy daleko.
  • Dusza tylko wie, co w sercu mieszka,
    Człowiek samotny jest z swoją miłością.
  • Kiedyś, gdym młody był, jechałem samotny
    I zabłądziłem w drodze;
    Poczułem się bogaty, gdym spotkał drugiego:
    Człowiek jest człowiekowi szczęściem.
  • Lecz nikt nie ma prawa sądzić drugiego
    Tam, gdzie miłość rozstrzyga.
  • Mądry jest ten, co umie pytać
    I odpowiedź dać umie;
    Nigdy człowiekowi nie da się ukryć,
    Jakim jest w istocie.
  • Nie wie ten, kto mało wie, że wielu traci rozum przez bogactwo;
    Jeden człek jest zamożny, a drugi – ubogi, nie karz go za to.
  • Niebaczny mąż myśli, że przyjacielem
    Każdy, co się doń uśmiecha,
    Nie przypuszcza, że go obmawiają,
    Gdy z chytrymi siedzi.
  • Płomień od płomienia zapala się, aż się wypali, ogień wzniecasz od ognia;
    Mąż od męża mądrości się uczy, mąż o mężu przez rozmowę o sobie wiedzą.
  • Sosna na skale schnie i umiera, igliwie nie chroni ni kora;
    Tak jest z człowiekiem, którego nikt nie kocha,
    Po co ma żyć długo?
  • W miarę mądry winien być człowiek, nigdy zbyt uczony;
    Ci są najszczęśliwsi, którzy średnio wiele wiedzą.
  • W miarę mądry winien być człowiek, nigdy zbyt uczony;
    Mędrca serce rzadko się raduje, gdy wątpliwości nie zna jego wiedza.