Wyznanie (Bałucki)

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Michał Bałucki
Tytuł Wyznanie
Pochodzenie Poezje Michała Bałuckiego
Wydawca Wydawnictwo „Kraju”
Data wyd. 1874
Druk Drukarnia „Kraju”
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
WYZNANIE.

W ogrodzie stali — maliny rwali;
Ale na siebie spojrzeć się bali —
A było ich dwoje: on — ona. —
Panienka była zarumieniona,
I w rzęs jedwabnych ponętne cienie
Kryła błękitnych oczek spojrzenie. —
A szkoda, bom miał zapał najszczerszy
Pisać o oczkach tych kilka wierszy;
Bo choć spuszczone skromnie, nieśmiele
Miały te oczka dowcipu wiele,
I czaiły się pod rzęs namiotem,
Niby figlarne kotki za płotem.

Była w sukience lekkiéj, różowéj...
Malin gałązki ją do połowy
Skryły, a jedna gałązka mała
W bieluchną szyjkę ją całowała.


Młody zazdrosnym był oczywiście
Patrząc, co z panną robiły liście,
I na myśl przyszła piosnka w potrzebie:
„Gdybym ja mógł być — gwiazdką na niebie“...
W piosence zrobił tę zmianę ino,
Że zamiast gwiazdką, chciał być maliną —
I westchnął. — Panna spojrzała ładnie —
„Za czém?“ — spytała. — Niech pani zgadnie,
„Jak to wygląda?“ — Jak Anioł będzie —
Tylko mu skrzydła przypiąć łabędzie,
Wiotkie, powiewne, dowcipne, zgrabne,
W śmiechu rozkoszne, w smutku powabne...
Nie dałbym tego za skarby żadne —

Wstrząsnęła główką. — „Nie, nie odgadnę...
„A gdzieś to bywa?“ — W okienku rada,
Jak w wazoniku różyczka siada,
A wtedy okno w dziwnym jest blasku....
A poznałem to w bielańskim lasku
W majowe rano — biało ubraną,
I tak wydała mi się nadobna,
Że mi już bez niéj żyć niepodobna.

Mówił wzruszony — krew biła w lica —
Rączką maliny skubie dziewica,
I ramieńczykiem twarz jéj rozkwita
A jak na imię temu? — zapyta. —

Dziwne to imię, czarów w niém dużo —
Dwie pary liter, jak dwa bliźniątka —
Czytaj od końca lub od początka
Jedno ci imię powtórzą. —

Panienka na to nic nie odrzekła;
Lecz zrozumiała — bo raczka spiekła,
I między malin liście się kryła,
I sama jako malina była.

Ta jéj nieśmiałość śmiałym go czyni,
Że się odważył u nóg bogini
Klęknąć; — — lecz lokaj popsuł mu rolę —
Wszedł — i powiedział: waza na stole.
1862.



Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Michał Bałucki.