W spokojnym domku siedzi, swój chleb suchy zjada,
Miesza w tyglach, oblicza i plany układa.
Ponad nim wyją burze, szaleją wichury,
Kłębią się nawałnice, owisają chmury —
Rozpacz wszechświata pędzi, strach i pomstę niesie, 5
Gmachy wali i dęby druzgoce po lesie —
On w swoim cichym domku, nakrytym powałą,
Co noc do snu układa głowę osiwiałą.
Za ścianą tłum się ciśnie, walczy, wre i spędza —
Wściekłych spaja zawziętość i rozdziela nędza — 10
Wszyscy gnają w krainę nieznaną... po szczęście,
Ku niebu, gwiazdom, słońcom wyciągając pięście —
On w swoim cichym domku swój chleb suchy zjada
Miesza w tyglach i słońce siwym okiem bada.
I dziw!... Wszechwładne słońce, światło wiecznych lodów 15
Dla ginących i zginąć mających narodów,
Zimne na łzy i klątwy — bojaźliwym drżeniem
Zadrga, gdy siwe oczy napotka promieniem...
