Przejdź do zawartości

Wędrowne szczury

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Heinrich Heine
Tytuł Wędrowne szczury
Pochodzenie Z teki Chochlika. Piosnki i żarty
Wydawca Księgarnia F. H. Richtera
Data wyd. 1882
Druk Drukarnia Ludowa we Lwowie
Miejsce wyd. Lwów
Tłumacz Włodzimierz Zagórski
Źródło Skany na Commons
Inne Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
WĘDROWNE SZCZURY,
Dowolny przekład z Heinego.

Dwa są stronnictwa szczurów gryzaczy:
Stronnictwo głodnych i wyjadaczy;
Tamto czerwone, to mameluczne, —
Pierwsze, bo głodne — drugie, bo tuczne.

Zadowoleni swym sytym brzuchem,
Drżą mamelucy przed każdym ruchem;
Czerwoni w waśni z głodnym swym losem,
Pędzą światami — prosto za nosem!

Nie mogą wstrzymać biegu ich skały,
Ani przepaście, ni morskie wały;
Połowa tonie, lub kręci szyję —
Po trupach pędzi dalej, co żyje!

I mają straszne te demagogi
Brody, jak wiechy, długie — wąs srogi,
I łby strzyżone na sposób chiński,
Tak radykalnie, jak pan Jasiński.


Ta prudhonowska szara hołota
Nie zna bojaźni Boga, ni kota,
Ni chrztu świętego, i (that is pretty!)
Wspólnem są u nich dobrem — kobiety! —

Demagogiczna ta zgraja wściekła
Nie da odstraszyć się widmem piekła;
Nie mając żeru, ani pieniędzy.
Chce świat de novis dzielić co prędzej.

Czerwonych szczurów zgraja — o biada! —
Do Haliczyny głodna już wpada;
O słuch mój wieszczy bije ich wrzawa,
A liczba głodnej ćmy tej: Czerniawa!

O, biada! ginąć nam na ostatek!
Już dobiegają Lwowa rogatek!
Książe Marszałek, posłowie bladzi,
Kiwają głową — a nikt nie radzi. —

Szlachta, mieszczanie stają pod bronią;
We wszystkie dzwony duchowni dzwonią,
Legiści wznoszą płaczliwy lament
Że propinacja — to państw fundament!

Ach, duszki moje! Już nie pomoże
Wam bim-bam dzwonów, ni „Święty Boże“,
Ani gwintówki, ni odtylcówki,
Ni Borkowskiego dowcipne mówki,


Dziś nie pomogą już, moje dziatki,
Wam oratorskich słów sztuczne siatki;
Nie złapać szczura na syllogizmy, —
Zębem rozgryza on w lot sofizmy. —

Do głodnych brzuchów trafisz jedynie
Loiką barszczu co rurą słynie;
Dowodzić trzeba ściśle — sztufatem,
I poprzeć wszystko — kiełbas cytatem.

— Taka milcząca barszczowa rura
Prędzej przekona głodnego szczura,
Niżeli swada waszych oracji; —
— Gdy Kaśka bosa, co jej po racyi?!







Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Heinrich Heine i tłumacza: Włodzimierz Zagórski.