Uparty chłopiec/42
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Uparty chłopiec |
| Podtytuł | Życie Ludwika Pasteura |
| Wydawca | Wydawnictwo J. Mortkowicza |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Drukarnia Naukowa Towarzystwa Wydawniczego |
| Miejsce wyd. | Warszawa — Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
W ów straszny rok wojny, kazał cesarz niemiecki zapłacić Francuzom miljardy franków kary.
Taka kara za przegraną wojnę nazywa się kontrybucja.
Odkrycia Pasteura dały Francji miljardy.
Pasteur wynagrodził Francji straty wojenne.
W ów straszny rok wojenny, zabrał cesarz niemiecki część francuskiego kraju. Zabrał Alzację. Pasteur zaprzysiągł mu wtedy zemstę.
Teraz wybiła godzina zemsty.
Pierwszym od początku świata człowiekiem, którego uratowano od wścieklizny, był mały Alzatczyk. Nie na owym zbrodniarzu skazanym w dalekiej Brazylii, ale na małym Alzatczyku Józiu zrobił Pasteur swoją próbę i uratował go.
Józio urodził się w zabranej przez Niemców Alzacji i chodził tam do szkoły. W drodze do szkoły pokąsał go wściekły pies.
Józio miał 10 lat. Matka przywiozła go do Pasteura. Błagała o ratunek.
Pasteur rozpoczął szczepienia.
Pani Pasteur napisała do córki:
— Wasz ojciec nie śpi po nocach.
A Pasteur napisał potem do syna:
— Mały Józio jest zdrów. Jutro trzydziesty dzień leczenia.
Trzydzieści długich nocy nie spał Pasteur, trzydzieści nocy spał spokojnie mały Józio.
Udało się. Zwycięstwo. Pasteur ocalił małego rodaka z zabranego kraju.
Przywieźli do Pasteura ze wsi chłopca — bohatera. Obronił gromadę dzieci, ale sam został pogryziony przez wściekłego psa. Pasteur wyleczył go, a potem napisał do niego list:
„Kochany chłopcze, otrzymałem wszystkie twoje listy. Wiadomość, że jesteś zdrów, bardzo mnie ucieszyła. Żona dziękuje ci za pamięć. Ona, ja i cała pracownia życzymy, żeby ci się dobrze wiodło. Piszesz już teraz lepiej, niż dawniej. Do jakiej chodzisz szkoły? Kto cię uczy? Czy wiesz, że mały Józio, którego szczepiłem pierwszego, często pisuje do mnie? Chociaż ma tylko 10 lat, robi większe postępy w nauce, niż ty. Staraj się, ile możesz. Pozdrów pana Perrot. Bez jego pomocy nie przyjechałbyś do Paryża. Zachorowałbyś na wściekliznę, a to niezawodna śmierć. Powinieneś mu być wdzięczny. Do widzenia. Bądź zdrów.
Wielki Pasteur miał czas na pisanie listów do chłopców, których leczył.
Przywieźli z Ameryki czworo dzieci, pokąsanych przez wściekłe psy. Dziewczynka ma pięć lat. Wie, że pokąsał ją pies. Potem długo wieźli ją okrętem do jakiegoś pana Pasteura. Będzie ją leczył. Mała boi się. To będzie bolało. Po co ją leczyć, kiedy jest zdrowa? Ranka się już wygoiła.
Przyjechała do Francji. Posadzili ją w dużym pokoju. Mała dziwi się. Po co, na co czeka? Tyle ludzi tu siedzi. Na co czekają? Oni może też są pogryzieni przez wściekłe psy?
Mała nic nie rozumie, ale boi się, że będzie bolało.
Przychodzi stary pan. To pan Pasteur. Mała boi się tego doktora.
No i co? Nic. Ukłuli ją igłą. Wcale nie bolało. Mała Amerykanka myśli:
— Więc po to jechałam tak długo, tak daleko, żeby ukłuli igłą?
Cesarz rosyjski przysłał 19 chłopów ze Smoleńska, gdzie jest bardzo zimno. Umarło tylko trzech. Umarli od ran, bo poszarpał ich wściekły wilk. Ale 16 zdrowych wróciło do Rosji. Pasteur ich wyleczył.
Cesarz rosyjski dał Pasteurowi order, a na jego pracownię przysłał 100.000 franków.
Już wiele setek ludzi Pasteur szczepił. Już teraz można się nie bać wściekłego psa, już można nie bać się człowieka, którego pies pokąsał.
Ale Pasteur jest zmęczony pracą.
Prosi go doktór Granché:
— Niech pan odpocznie.
Prosi go doktór Villemin (Wilemę):
— Niech pan odpocznie. Pan jest przepracowany. Pan zasłużył na odpoczynek. Niech pan jedzie nad morze. Niech pan grzeje się na słońcu.
Zaprasza go bogacz do królewskiego pałacu nad morze.
Pojechał Pasteur z żoną, z córką i wnuczkami nad morze południa do pięknego pałacu.
Ale dla wielkich ludzi nie ma słońca i odpoczynku. Nie pozwala na to ani ziemia, ani niebo, ani morze.
Przyszło trzęsienie ziemi. Straszna katastrofa. Pałac zaczął się walić. Pasteur z rodziną musieli w nocy uciekać:
Życie wielkich ludzi jest jak bajka, jak trudna bajka.
