Słownik etymologiczny języka polskiego/mrok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mrok, mroczyć, zamroczyć, mroczny, mrokomie, ‘o zmierzchu’, »mrokowa ćma« w biblji; z *mork-; rus. ob-morok, ‘omdlenie’, cerk. mrak, ‘ćma’, czes. mrak i mráka, ‘ciemna chmura’, znane i u nas; p. mierzch (ch zamiast k i w moskiewskiem narzeczowem, zdwojonem, maramorochi, »pod maramorochom zimy«, A. Biełyj, Pierwoje Swidanje 1921, str. 32); wokalizacja o, jak w lit. man akys apmarko, ‘ściemniało mi przed oczyma’; wokalizacja e w rus. miereszczit sia, ‘zjawia się, migoce’.
