Strona:Zygmunt Kaczkowski - Bitwa o chorążankę, Junacy, Swaty na Rusi 259.jpeg

bieskawego dymu. Krotochwilny to był staruszek i pomimo dokuczliwéj i długo trwałéj choroby, w nim zawsze była taka jowialna, jakby to u małego chłopięcia, które łechtane prędkim krwi gorącéj obiegiem, cieszy się z tego że żyje.
 — Ołtarzowski i Nieczuja, zaraz sobie to pomyślałem, kiedym turkot wozu usłyszał, — rzecze on do nas wchodzących, — wzięli słowo od rodziców i przyjeżdżają prosić na wesele.
 — Gdzie tam na wesele! Mości Dobrodzieju, — odpowiedziałem, — myśmy pojechali na zrękowiny, a trafili na chrzciny.
 — Jakto na chrzciny? — zapytał staruszek i popatrzył na Ołtarzowskiego.
 — A już-ci na chrzciny, bo nam skórę obito i panny nie dano.
 — Jakże-to, proszę was? to być nie może.
 — Ale kiedy było, to już pewnie i być mogło.
 — No, to powiadajcież prędko, bo to płazem tego puścić nie można.
 Więc zaraz z kopyta opowiedzieliśmy to wszystko, co nas na Rusi spotkało. Staru-