Zapoznawszy się Stolnikowicz ze swoimi towarzyszami i uczyniwszy z nimi przymierze zaczepne i odporne a nigdy nierozerwane, jeszcze więcéj łaskę swojego ojca postradał; bo i tak nie miał jéj już wiele za to, że to niekierował się po jego woli i zawiódł ojcowskie nadzieje. Piérwszy to był wypadek za moich czasów, w którym ojciec ze synem oziębiając się zwolna jeden dla drugiego, nakoniec stali się sobie całkiem obcymi. Pan Stolnik Rawski był, jak to już wyżéj powiedziałem, wielkim moderatem, nawet in publicis, gdzie uchwyciwszy się raz partyi Królewskiéj, dla tego że do niéj należał Wojewoda, trzymał się nie téj partyi, ale Wojewody aż do samego końca. Partya ta przeistoczyła się za interregnum w tak zwaną Saską, potém za panowania Stolnika Litewskiego, w oppozycyą, nareszcie my wszyscy, Stolnikowicz także, trzymaliśmy się stale przy jednym sztandarze i chętnie szliśmy wszystkiemi temi kolejami, przez jakie nasz sztandar przechodził, — ale pan Stolnik, widząc że Wojewoda zaraz po utraceniu nadziei osadzenia Elektora Saskiego na tronie, od téj
