Deręgowski się trochę spierał, bo miał apetyt na Przemyślaka, ale Żurowski na to nie pozwolił, mówiąc do niego: kiedy mi usłużysz za sekundanta, to dość będzie z ciebie na dzisiaj.
Niezabitowski zaś do mnie się obróciwszy:
— Chociaż waszmość także przeciwko mnie zawiniłeś, jednak widząc, że trudno mnie tu szukać chętnego, waszmość upraszam uniżenie, o stawienie się na świadectwo z mojéj znowu strony.
Nierad byłem temu wezwaniu, bom był sercem skłonniejszy do Żurowskiego, ale sumienie niepozwala odmawiać podobnéj usługi. Więc myśląc sobie: kto wie co mnie się znów może zdarzyć w Przemyskiém? podziękowałem Niezabitowskiemu za zaufanie i wziąłem Stolnika na ustęp, dla umówienia się.
Z rady wypadło tak: aby się bili eo instante[1]; na pałasze, każdy swoim, na dziedzińcu przed gankiem.
— Zgoda! — zawołali wszyscy, kiedyśmy ogłosili decretum: poczém zaraz Żurowski i Niezabitowski pozrzucali ze siebie kontusze, a
- ↑
eo instante – (łac.) nie zwlekając, natychmiast;
