Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/138

 — Tak mówisz, jakby można było coś wiedzieć.
 — Ale można w coś wierzyć. Przecież Janek także mówi., że głęboka wiara w coś dopomaga w zwycięstwie.
 — To prawda!
 — Widzisz, więc tylko się nie martw.
 — Nie będę się martwiła. Obiecałam Jankowi.
 — Janek jest wspaniały. Jaka szkoda, że ja jestem jedynakiem, — westchnął Tomek żałośnie. — Gdybym miał brata toby może ten brat był lotnikiem.
 — Gdyby — roześmiała się Asia — gdyby ciocia miała wąsy byłaby wujaszkiem.
 — Tak, śmiejesz się bo ci dobrze — mruknął urażony Tomek. — Masz dwóch braci i to jednego takiego, że cały świat mógłby ci pozazdrościć.
 — To prawda.
 — A widzisz, a ja nie mam nikogo. Wprawdzie mam rodziców i ciotkę, ale to nie to samo, bo to są dorośli ludzie.
 — Janek jest też dorosły.
 — E, ale u mego się tego nie czuje.
 — Jeżeli chcesz — powiedziała Asia wspaniałomyślnie — to mogę ci zastąpić siostrę.
 Tomek parsknął śmiechem.
 — Jak nie, to nie.