Strona:Zofia Bukowiecka - Michałek.djvu/96

—   92   —

 A Czarniecki na to:
 — Mości Szandarowski! a kto wziął chorągiew?
 — Dawajcie pachołka! — zakrzyknął Szandarowski.
 Żołnierze zaczęli szukać i znaleźli Michałka, siedzącego pod ścianą stajenną przy źrebcu, który padł z ran i ostatnie właśnie tchnienie wydawał. Na pierwszy rzut oka zdawało się, że i chłopakowi niewiele się należy, trzymał jednak chorągiew obu rękami przy piersiach.
 Porwano Michałka natychmiast i przyprowadzono przed Czarnieckiego.
 Stanął tedy bosy, rozczochrany, z nagą piersią, z koszulą i sukmaną w strzępach, zamazany krwią szwedzką i własną, jak nieboskie stworzenie, chwiejący się na nogach, ale z ogniem niezgasłym jeszcze w źrenicach. Zdumiał się pan Czarniecki na jego widok.
 — Jakże to? — spytał — ten zdobył królewską chorągiew?
 — Własną ręką i własną krwią — odparł Szandarowski. — On także pierwszy dał znać o Szwedach, a potem w największym ukropie tyle dokazywał, że mnie samego i wszystkich zadziwił.
 — Prawda jest! rzetelna prawda, jakoby kto spisał! — zakrzyknęli towarzysze.
 — Jak ci na imię? — spytał chłopaka pan Czarniecki.