Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/295

 — Ciekaw jestem, czy takie wągry to coś żywego, czy nie?
 — Mają pewnie swoje odrębne życie. My jesteśmy takiemi wągrami, powtykanymi w okrągłą gębę ziemi.
 — Psiakość, takie świństwo i żyje, hę!
 Lucjan poczuł się lepiej. Od pewnego czasu miewał te gwałtowne przejścia ze stanu zupełnej niemocy do lekkiej poprawy. Obrócił się i patrzał płonącemi oczami na pokój. Widział Zygmunta podrzucającego i łapiącego w powietrzu swoją dwuzłotókę, oraz Bednarczyka manewrującego palcami koło twarzy.
 — Zygmunt, schowaj te pieniądze, bo znowuż zgubisz!
 — Masz rację! Wsadził pieniądz do kieszeni i podszedł do Lucjana.
 — Co, lepiej ci trochę?
 — Tak, gorączka się zmniejszyła. Czy tylko wy jesteście w domu?
 — Aha. Porozłazili się. Matka poszła do „Miećka“, ciekaw jestem, jak długo ten smarkacz będzie siedział.
 — Pewnie niedługo, młody jest, to go zwolnią.
 Zygmunt przeciągnął się i wyrzekł ze smętkiem:
 — I powiedz tylko, jak życie nędznie się wlecze. Nic ciekawego, żadnej perspektywy, sama pustka i jałowizna. Pomyśl tylko, za parę dni idę do wojska. Jeśli była jaka nadzieja, że dojdę do równowagi, to teraz wszystko w łeb wzięło. Co ja tam będę robił? Zgłupieję do reszty. Żebym miał chociaż