Strona:Zbigniew Uniłowski - Człowiek w oknie.pdf/153

 — Aha.
 — I w piersiach coś zatyka?
 — Ahaaha!
 — I uda drżą, i spać nie możesz?
 — Ahaha, tak, tak... ojojoj!
 — I ludzi unikasz?
 — Oj, tak, tak — rzeczywiście, — chętnie przesiaduję na strychu.
 — Czy napisałeś już wiersz? — nie, — no to napiszesz w dniach najbliższych. — Tek, — mruknąłem zamyślony — wszystko normalnie.
 — Ohaj! — jakże jestem nieszczęśliwy, — rzekł mój przyjaciel i usiadł w roztargnieniu na mały stołeczek, miażdżąc go — co mówię — wciskając momentalnie w podłogę.
 — A apetyt, jak tam? — zapytałem, myśląc w duchu o bezsensowności tego pytania.
 — Co! — prawie żaden — rzekł, siadając na żelaznym kufrze — jadam tylko cztery razy dziennie i to, haj — szkoda mówić o tem — obiad normalny, tak jak wszyscy, jakieś tam dwa kotleciki, ot, widzisz, nieszczęście.
 Przyjaciel mój zaczął płakać, — schowałem przezornie nocne pantofle do szafy i sam przeniosłem się na kanapę, — niema żartów, pomyślałem, gotów mi zatopić różne sprzęty znajdujące się na podłodze, poczem zacząłem obmyślać środki zaradcze. Po upływie kilku minut powiedziałem: