Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 431.jpg

»tak-tak«, »tak-to-tak«, »tak-to-tak«, »tak-tak«, aż nagle wytrysnął ze szmeru głos donośny, na całą izbę wołający: »ku-ku! ku-ku!«
 Hrabia wstał i, zbliżywszy się do zegara, stanął przed nim. Futro miał rozpięte, bo mu się gorąco zrobiło w dusznej izbie i na oczach swoje już okulary w złotej oprawie.
 Z głową podniesioną długo patrzał przez te okulary na zegar staroświecki, aż przemówił:
 — Ile żądałbyś za ten zegar?
 Żyd, siedzący przy stole, głowę podniósł i uśmiechając się, odpowiedział:
 — Co ja mam za niego żądać? ja za niego nic nie żądam.
 — Jakto? przecież handlujesz zegarami!
 — Jasny pan powiedział prawdę. Ja zegarami handluje, ale ten zegar do handlu nie należy.
 Hrabia ze zdziwieniem obrócił się ku niemu.
 — Dlaczego? To przedmiot mający cenę znaczną. Sam nabyłbym go chętnie.
 Żyd wstrząsał głową potakująco.
 — Ja wiem, że to jest drogi zegarek i że ja-bym za niego dostał dobrą cenę, ale ja jego nie sprzedam. Czy jasny pan słyszał kiedy, żeby przyjaciel sprzedawał przyjaciela?
 Hrabia patrzał na mówiącego prawie z osłupieniem.
 — Czy być może? — zawołał — nie jesteś przecie bogaczem i jesteś żydem, a żydzi tylko grosz cenią!
 Żyd z cicha odpowiedział:
 — Jasny pan ma omyłkę.
 A hrabia trochę ze śmiechem mówił:
 — Jakąż ja mam omyłkę? Co ty tak wysoko cenisz w tym zegarku, że sprzedać go nie chcesz? Masz przecie tyle innych! Przez cóż ten może być dla ciebie takim ważnym, czy drogim?