Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 425.jpg

części. Rogowa oprawa okularów przerzynała liniami ciemnemi ich pomarszczone czoła, policzki, skronie i ginęła nad uszami w siwych włosach. Za wielkiemi szkłami oczy nabierały coraz większego skupienia, a światło lampy zapalało w nich srebrne połyski. Pracując, rozmawiali, ale już tylko o przedmiocie zajęcia swojego, bo w tej chwili wszystko, co pracą nie było, uleciało bez śladu z ich pamięci. Czasem milkli i, przypatrując się, próbując, majstrując, od wielkiego natężenia uwagi zaczynali oddychać przeciągle i głośno. Czasem zamieniali między sobą urywane zdania:
 — Widzisz, widzisz, ot gdzie licho!
 — Jeżeli tu, to my licho ztąd wypędzim! ale mnie zdaje się, że ono gdzieindziej.
 Ale czasem zaczynali się sprzeczać.
 — Co ty robisz? to nie tak! — niespokojnie mówił hrabia.
 Żyd odpowiadał uspokajająco.
 — Niech jasny pan nie lęka się... Jasny pan zaraz zobaczy, co z tego będzie...
 — Ależ nic z tego nie będzie!... tu pociśnij... ztamtąd wyjm...
 Wtedy żyd głos podnosił i prawie krzyczał:
 — Jasny pan ma omyłkę... tu jest takie delikatne sprężynki, że jasny pan ich nie widzi.
 A hrabia podniesionym głosem wołał:
 — A to mi się podoba! Ja miałbym czegokolwiek nie dostrzegać w tym zegarku...
 Ale zobaczywszy, że żyd po swojemu, lecz dobrze robi, mruczał zcicha:
 — A prawda, prawda! miałeś racyę!...
 Tamten także uspokojony, pomrukiwał:
 — Kiedy idzie o moją robotę, to ja zawsze mam racyę...
 Znowu milkli, przyglądali się, majstrowali, przybliżali ku sobie czoła, poprzerzynane zmarszczkami i ciemnemi liniami okularów,