Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 267.jpg

 Miałem lat piętnaście i tytuł szóstoklasisty. To również tytuł i stanowisko nieokreślone. Nauczyciele mówią ci »panie« — a ładne dziewczęta, na które ośmielasz się zerknąć na ulicy, mianują cię głośno: »sztubakiem«, »scyzorykiem« i z wyraźnem lekceważeniem śmieją ci się prosto w oczy.
 Dopiero od kwartału uczyłem się w Warszawie, i te święta były pierwsze, na które z pomiędzy obcych spieszyłem do swoich. Spieszyłem najszybciej jak mogłem i właśnie dla tego pośpiechu, który mnie o gorączkę przyprawiał, uprzedziłem o całą dobę termin wyjazdu, przez rodziców wskazany.
 Myśl, że za kilkanaście godzin swój dom i swoje miasto zobaczę, przyprawiała mnie o gorączkę — grzała mnie poprostu — i to była właściwie moja jedyna ochrona przed zimnem, któremu nader słabą zaporę stawiały: lekki, »wiatrem podszyty« szynel, szalik włóczkowy i gumowe na zwykłych »kamaszkach« kalosze.
 Gdybym miał cierpliwość czekać do dnia następnego, przysłanoby mi z domu futro, koc na nogi i berlacze. Prócz tego, pojechałbym zamkniętą karetą pocztową, w towarzystwie najdobrańszych »pasażerów« i »pasażerek«, przy raźnych dźwiękach trąbki, budzącej echa leśne.
 Niestety! odkładać na dwadzieścia cztery godzin rozkosz, przez cały kwartał marzoną, przechodziło moje siły. Rzecz to znana, że w epoce, gdy człowiek ma przed sobą życie całe, bywa najniecierpliwszy i najtrudniejszą dlań rzeczą — czekać.
 Ta niecierpliwość sprawiła, że zamiast we środę na Przedmieściu Krakowskiem, przed »Starą Pocztą«, znalazłem się we wtorek na ulicy Wałowej vel Wołowej, wśród obszernego dziedzińca zajazdu »pod Jeleniem«.
 Tam znajdowała się główna stacya omnibusów, bryk krytych i otwartych, które przedsiębiorcy żydowscy wysyłali na wszystkie trakty, współzawodnicząc zwycięsko z pocztą i kolejami żelaznemi.