Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 204.jpg

 — Nie, ty kładź się, ja sam przerobię.
 — Nie skończysz i tamta znowu będzie nas łajać.
 — Niech ona zginie — mruknął żyd półgłosem.
 — Nie mów tak, tate; kto da nam robotę, kiedy oni wszyscy poginą?...
 Chaim zamilkł, przywykły poważać głębokie sentencye syna.
 — Czy ona nic ci nie dała?
 — A któż da, skoro robota nie wykończona? Choćbyś cały miesiąc nad nią przesiedział, jeśli braknie jednego ukłucia igłą, to tak jakbyś nic nie zrobił, nic nie dostaniesz.
 — A dużo jest do przerobienia?
 — Niby to mało, ale jak pruć trzeba, a przykrajać, a szyć znowu, to się nazbiera tego dosyć.
 — Będziemy szyć dziś jeszcze — cicho, bardziej do siebie powiedział Lejzorek.
 Potem widać wątpliwość jakaś przyszła mu do głowy, bo z pewnym niepokojem spytał znowu.
 — A masz pieniądze?
 Chaim przywykł już i do tego, że syn podzielał z nim wszystkie troski życiowe.
 — Było dziś dwadzieścia groszy; matka na mleko wzięła cztery, a sześć na kartofle, a pięć na drzewo, a dwa na sól, a za resztę mydła kupiła — ciągnął śpiewnie tchem jednym, podczas gdy Lejzor robił w myśli rachunek.
 — Będziemy szyć dziś jeszcze — powiedział głośniej i zupełnie stanowczo. Przyśpieszył kroku, nie patrzył już na gwiazdy i z niespokojnego blasku jego oka można zgadnąć było, że nie marzenie, ale despotyczna dłoń rzeczywistości mdlejącą jego duszę rozbudza do życia.
 W domu spali już wszyscy, może by się nawet nie obudzili, gdyby nagła zmiana powietrza nie sprowadziła gwałtownego ataku