Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 138.jpg

ale to jest wielki smak! Wierz mi pan, ja czytałem wczoraj i jeszcze mam pełną gębę tego smaku!
 — A o czemże Berek czytał?
 — Jakto o czem? O czem można czytać w nabożnej książce? O nabożnych rzeczach!
 — Ale przecież. Czy Berek czytał o jakim proroku, czy o historyi dawnej?
 — Na co mam panu to opowiadać? Ja czytałem — niech będzie dość na tem, że ja czytałem...
 — Więc nie powiesz?
 — Ny, co ja mam powiedzieć? Nie każda rzecz da się opowiedzieć, nie każda się da powtórzyć i nie z każdym człowiekiem pasuje o takim interesie mówić. Państwo trzymają się swojego zakonu, my żydy swojego. Na co jeden drugiemu ma zaglądać do głowy?
 — No, mój Berku, bardzo się zapędziłeś. Przecież u nas nawet małe dzieci uczą się starego zakonu. O stworzeniu świata, o Locie, o Egipcie, o patryarchach, królach żydowskich i prorokach...
 — Ja wiem, ja słucham o tem, ale z przeproszeniem pana, to nie jest żydowska nauka, i zawsze w niej jakiś feler musi być.
 — Najmniejszego.
 — Co o tem gadać... niech każdy swoje trzyma.
 — Przecież u nas nie uczą, że Goliat zabił Dawida, ale na odwrót.
 — Pan zna tę historyę?
 — Powiadam ci, że nawet małe dzieci ją znają.
 — Aj, aj... to była kimedya! Powiadają, że żydy nie są odważne — no, a kto zabił tego grubiana? Kto jemu głowę urznął? Niechby się kto inny poszedł z nim próbować! Ja to wszystko wiem, dobrze wiem, tak jakbym sam przy tem był!