Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 037.jpg

wstępie jednak spotkał ją zawód. Gospodyni bowiem objaśniła ją, że wszystkie artykuły żywności nabywa tylko większemi partyami i że kilkanaście lub kilka jesiotrów chętnieby wzięta, ale jeden nie przedstawia dla niej żadnego użytku.
 Opuszczając Instytut, Chawa się rozpłakała. A jeżeli wszędzie odmówią? — pomyślała. Ryba długo czekać nie może. Wlokła się przez ulicę z jesiotrem na plecach, w nadziei, że kto z przechodniów ją zaczepi. Gapiów zgromadziło się dużo, ale nikt nie zatargował. Wreszcie jakiś niemłody jegomość, przystanąwszy, zapytał:
 — Dla kogo to?
 — Na sprzedaż — odrzekła Chawa.
 — Świeży?
 — Dopiero co złapany.
 Obejrzał rybę.
 — Ile chcecie za całą sztukę?
 — Pięć rubli.
 — Cztery weźmiecie?
 Chawę opanowało radosne wzruszenie.
 — Ach, wielmożny panie — błagała — to zamało. Mnie samą tyle kosztuje.
 — Weźmiecie?
 — Gdzie zanieść?
 — Do tego domu, do doktora Pryskiego. Tam zapłacą.
 Napisawszy kilka wyrazów na bilecie, wręczył go żydówce i odszedł.
 Gdyby Chawa była żoną Lota a na Puławy miał spaść deszcz siarczysty, nie załatwiłaby sprzedaży i nie uciekła prędzej. Są istoty, którym kilka rubli zarobku skrzydła do ramion przypina. Chawa, biegnąc do domu, śmiała się, klaskała w ręce, opowiadała sobie coś przyjemnego i objawiała taką radość, jak gdyby dla uczczenia zyskanych kilku rubli zwaryować miała. Ciało jednak, chociaż chwi-